Nasze małe miejsce w sieci

Dziewczyna nie odrywała od niego wzroku. Nagle jej usta rozciągnęły się w uśmiechu.
- ANTOŚ! - Zawołała wciąż się uśmiechając. Była do jasnej cholery domownikiem, fakt, że mieszkała w stajni tego nie zmieniał. Była domownikiem i mogła liczyć na pomoc barczystego syna karczmarzowej, który był wykidajłą i bardzo grzecznie pilnował, aby w karczmie żadnej burdy nie było. Myślał nieco wolno, ale zawsze jak Ari ktoś dokuczał to przychodził i tłumaczył (najczęściej złapaniem za chachły i wyrzuceniem za drzwi) czego nie wolno robić. a nie wolno było Ari dokuczać, bo potem Ari była bardzo nieprzyjemna. Jeśli Antoś nie usłyszy, choć zawsze słyszał - to wtedy zawoła się tego barda, żeby zabrał passodoble. Nie po to spędzała godziny na nauce tańca, by tańczyć z takim moczymordą, o nie.
- ANTOŚ KOCHANY!? - zawołała raz jeszcze wykrecając się na tyle by go ujrzeć czy przy drzwiach czy już idzie czy jeszcze jej nie usłyszał.

Antoś usłyszał i podniósł się aby podejść do rybaka i "grzecznie" wyprosić go z lokalu wraz z jego kolegą. Podwijał już nawet rękawy, gdy na drodze stanął mu ów zakapturzony osobnik.
- Nie uważasz Antoni, że powinni to rozstrzygnąć między sobą? W końcu są dorośli, a to te Panienki zachowywały się prowokacyjnie - rzekł tubalnym głosem nadal nie zwalniając drogi. Dwaj amatorzy tańców zatrzymali się i czekali na dalszy rozwój tej sytuacji. Antosia nie było co denerwować, ale pierwszy raz ktoś stanął po ich stronie i może tym razem nie wyrzucą ich z karczmy. Ich nadzieje jednak malały wraz z wycelowaniem ręki Antosia w przybysza, lecz potem poszybowały w górę gdy tenże przybysz uniknął ciosu Antka i swoją odzianą w stalową rękawice pięścią powalił go tak, że z twarzą w kształcie ubitego kotleta Antoś wylądował na ziemi. Z sali dało się tylko usłyszeć głośne: BURDAAAA!!!! i każdy chwyciwszy co miał najbliższego pod ręką ruszył do bijatyki. Dwaj rybacy też postanowili skorzystać z okazji i jeden wznowił swą wędrówkę do Yuli, a drugi trzymający Ari począł kierować się z Nią w stronę wyjścia.

-Tuś mi bratku- Yula mruknęła pod nosem zerkając na zakapturzonego. Ładnie to tak się wtrącać, gdy nie proszą..w rudzielcu zawrzało, ale nie chaotycznym przepływem emocji, choć rozdrażnienie sytuacja już zaczynało ja piec za lewym uchem, ale po raz pierwszy odkąd jej stopa stanęła na lądzie, poczuła zew natury każący stanąć oko w oko ze sztormem i nie chowając się za kobiece słabości pokazać swej załodze, że nie tylko wyrobnikami na tej łajbie są, że jak trzeba to bosman oprócz chłosty coś innego może im zaofiarować. Zakapturzony budził w niej odrazę z jaka patrzy się na tchórza skamlącego o litość. Grzech nawet butem tknąć. Zmrużyła oczy i w tej chwili kaptur wypełnił jej całe pole widzenia...tylko tego jej było trzeba. Orientacji. I choć nie musiała tego robić, choć wystarczyło skupić się i pomyśleć, to jednak to zrobiła. Nagle pstryknęła palcami. tak dla zabawy, ot zwykła chętka by sobie palcami pstryknąć. I niech tak inni myślą. //czar- ognik//. A potem oparłszy się rękami o uprzednio oglądnięty z każdej strony stół, lekko odbiła się od podłogi i już tylko jedno chciała usłyszeć i  poczuć...chrzęst kości i złamany nos pod swoim butem.

Zgrzytnęła zębami
- Nie pozwól uciec gnojkowi! - wrzasnęła do siostry nie spuszczając oka z rybaka. Nie sądziła, że do tego dojdzie. Antek zazwyczaj podchodził grzecznie wypraszał natarczywych jegomościów i nic a nic się nie działo. Burda.. od wieków jej nie było, bo słuszna postawa wykidajły wszystkich odwodziła od tego. Antek umierał... Tego była pewna. Może nawet nie żył. Dlaczego? Bo jakiś kretyn postanowił dać nauczkę "prowokującym panienkom". Też mi coś.
Oceniła szybko sytuację. Z bólem między nogami nikłe szanse, że będzie miał przynajmniej przez chwile dość sił aby ją gonić, lub chociażby atakować. W normalnej sytuacji pobiegłaby pewnie pomóc Antkowi. Jednak czerwona mgła przysłoniła jej pole widzenia. Ten zakapturzony nic sobie nie robił! Po prostu wychodził!

Spróbowała popędzić w jego kierunku. Nie myślała o konsekwencjach - dogoni go i skoczy mu na plecy //natarcie//. A jeśli drab będzie przeszkadzał zajedzie go sztyletem, wywinie się //tancerz+// i i tak dogoni tego zarozumialca w czerni.

Postać w kapturze dostała się do drzwi i zatrzymawszy się w nich odwróciła aby spojrzeć na sale. Osobnik opuścił już pomieszczenie karczmy, stał tylko w świetle drzwi i czekał na dalszy rozwój sytuacji. Amant Ari ani drgnął gdy zobaczył w Jej rękach sztylety. Przepuścił Ją bez problemów dzięki czemu mogła biec dalej aby pomścić Antka. Yula natomiast nie wybrała drogi po podłodze ale po stołach. Skakała po nich, a ludziska widząc co wyczynia sami schodzili Jej z drogi. W końcu zatrzymała się i z batem w ręce jak opętana wykrzyczała słowa, po których bijatyki ustały. Marynarską bracią w większości okazali się rybacy, którzy "fregaty od brygu nie odróżniają". Spojrzeli po sobie, następnie na Yule, która stojąc z batem na stole wyglądała dla nich imponująco. Potem każdy zwrócił uwagę na przebiegającą przez sale Ari, trzymającą w rękach sztylety. A na samym końcu każdy spojrzał w drzwi, za którymi postać w już rozpiętym i rozwianym płaszczu wzniosła się w górę.

Już miała się odwołać do ich poczucia sprawiedliwości, do poczucia przynależności do morskiej rodziny, do wspólnej wściekłości na kogoś, kto członka tejże rodziny sponiewierał i z rozkwaszoną gębą pozostawił bez ducha na podłodze, gdy nagle ujrzała...ducha? Unosi się w powietrze? Czy ją oczy nie mylą czy piwo chrzczone jakimś specyfikiem umysł mącący dostała? Stała wpatrzona w to niebywałe zjawisko i nagle dotarło do niej, że Ci wszyscy poławiacze śledzi nadal czekają na jej słowo. Może tu kiedyś wróci, a może nie. Może kiedyś będzie potrzebowała pomocy rybaka, a może nie. Może...może oni wiedzą więcej.
-Kolejka dla wszystkich!- grzmotnęła niczym grom z jasnego nieba na zapatrzone w uciekiniera z rozdziawionymi gębami towarzystwo- A ten którymi się dowie co to za cudak i beczkę rumu zarobi. Tylko żadnych przekrętów- strzeliła z bicza nad głowami gawiedzi i zeskoczywszy ze stołu, już najzupełniej po ludzku, po podłodze podeszła do Ari.
-No pani astrolog...na której gwieździe mamy łapserdaka szukać?- bo, że szukać to było dla niej oczywiste i to nie dlatego, ze jakiś Antoś dogorywał na podłodze. Nie on jeden, nie pierwszy i nie ostatni, ale czegoś takiego się po prostu nie zostawia. Nie i już!!!

Zatrzęsła się ze złości. Alkohol bynajmniej nie ujarzmił rozochoconej wyobraźni i agresji. Niestety miała świadomość swoich braków i niedostatków. Jeśli jednym uderzeniem zwalił Antosia z nóg nie miałaby z nim szans w bezpośrednim starciu. Pewnie nie miałaby szans w ogóle, gdyby on zechciał zaatakować. Przez resztę wieczoru łypała nerwowo na ludzi nie odzywając się już prawie. Myślała ciężko. W końcu gdy nieco mniej osób pozostało szepnęła do siostry tak by ta usłyszała:
- Zatem siostrzyczko czas powoli zbierać sie do mojego.. królestwa. Wybacz, nie będę Ci dziś pokazywać gwiazd, ale musimy postanowić.. - tu czknęła choć ani o jotę nie zmieniła wzroku zawodowego zakapiora jaki trwał przez tyle czasu na jej twarzy - ..gdzie wyruszamy i po co. to jakieś.. -znów czknęła - priorytety jak mniemam