Nasze małe miejsce w sieci

//nie martwcie się - tytuł roboczy XD//

spisane ręką Sulwen Żeglarki rok i miejsce spisania owej opowieści nieznane.


                                                                                                                             .... matce


U zarania dziejów, kiedy żadna z ras rozumnych stopami nie tknęła ziemi, ni wody Orkusa, rozpoczyna się ta historia. Istoty zwane dziś Ojcami Bogów tworzyły Świat Sfer podług swojego zamysłu łącząc żywioły, odbierając krainie swego bytowania Śmierć, demonów wszelakich zaprzęgając do pracy jako sługów swoich, Magii używając do woli.

Jednako dwie z tych Istot zapragnęły czego innego. I przeszły przez Bramę do świata naszego, wśród chaosu i zamętu żywiołów, decydując się na swój żywot poza pozostałymi Ojcami. I przyjęli formy sobie właściwe, co ograniczało ich wielce, lecz taka była Ich wola. I stała się Kobietą, a On Mężczyzną. I tako spojrzeli na Świat i rzekli:
- Tu chcemy panować sami niepodzielnie. Tu też uczynimy nasze Królestwo. Albowiem, taka jest nasza Wola.

I Kobieta porodziła zieleń wszelaką, która ziemię pokryła, ogniem, wodą i powietrzem się żywiła. I kwiaty pierwsze rozchyliły swe płatki, trawy i lasy zaszumiały, a kolorem zapełnił się pusty dotąd świat.

I Mężczyzna spojrzał na to i rzekł:
- Oto Ty Kobieto uczyniłaś świat pięknym. Ja dla Twej zabawy dam Ci radowanie, byś uśmiechniętą była po wieczne czasy. - i poszedł i uczynił zwierzęta wszelkie. I gdzie Kobieta nie spojrzała widziała to ptaki, to ryby, to konie, sarny, dziki i mrowie wszelakie istot żywych. I radowało się jej serce na to wszystko i rzekła do Mężczyzny:
- Oto jest nasze Królestwo w którym panujemy niepodzielnie. Choć Śmierć odbiera nam i moje kwiaty piękne i Twoje zwierzęta dzielne, to jednak życie trwa i panuje wraz z nami. Oto była pusta kraina, a teraz jest naszym Królestwem.
I kwiaty i drzewa i zwierze wszelakie pokłoniło się przed Nimi, gdyż wiedziały one kto je stworzył.


...

Gdy Ojcowie bogów zakończyli swe dzieło Bramę zamknęli do swojego Domu. Nie chcieli wiedzieć nic o tych co wyparli się swego istnienia. I zaniedbali Bramy trzy pozostałe pozostawiając je otwarte, a świat  rzeczywisty pozostawiając na pastwę chaosu. Demony zaś co na służbie nie były, ruszyły w świat dla zabawy niszcząc rośliny i zwierzęta, tako i pierwotna magia zmieniała wszystko w martwe.

Zasmucił się Mężczyzna lękając się, czyliż Kobietę nie zasmuci to co się dzieje. Ona jednak rzekła:
- Oto życie potężniejsze jest od śmierci. Co zginie i tak się odrodzi.

I zbliżył się do Niej i porodziła Duchy potężne - opiekunów lasów, którzy strzegli dzieła rodziców.

Lecz tako się stało, że z drzew wyszły pierwsze elfy, a z lawy wyłoniły się jaszczury. Ni Kobieta, ni Mężczyzna nie zbliżali się do nich, gdyż nie wiedzieli co to za istnienia. Albowiem forma ich ograniczała i wiedzy nie mieli już wszelakiej. A tako do Domu powrócić nie mogli, bo zamknięta była dla nich Brama. Potem też krasnoludy i gnomy się pojawiły. Te jednak ukryły się w kopalniach. Aż wreszcie nory pierwsze wykopały niziołki.

Kobieta rzekła wtedy:
- Patrz jakie dziwne stworzenia. Ujawnię się im, bo nie ma w nich złego.
Lecz Mężczyzna próbował ją zatrzymać:
- Znamy demony, znamy nasze dzieci i dzieło nasze. Lecz to nie jest nic z tego co znamy, nie idź do nich.
Ona jednak odpowiedziała mu:
- W norach żyją niczym zwierzęta, drzew moich ni krzewów nie krzywdzą, azali chcę im się ukazać.

Jak powiedziała, tak zrobiła ukazując im się i mówiąc jak uprawiać mogą ziemię. I tak się stało, że hobbity pierwsze poznały tą tajemnice, ale ni elfy, ni reptiliony, ani nawet krasoludy czy gnomy nie chciały mieć z nimi nic wspólnego, tako została tajemnica wśród ludu małego.

A rozzłościło to Mężczyznę, który nakazał Kobiecie, a ona go nie posłuchała.

...